Merida en de route Puuc

Woensdag 20 januari:
Vandaag staat de Ruta Puuc op de planning. Omdat het nog wel een aardig eindje rijden is staan we op tijd op. Douchen en ontbijten met geroosterde boterhammetjes met jam. Om goed 8.15 uur zitten we in de auto. Aangezien we geen wegenkaart van de omgeving hebben proberen we de stad uit te komen met een kaartje uit de Lonely Planet. Wat een succes, na een uur zitten we op de goede weg. Denk toch dat dat sneller had gekunt, haha… Iets na tienen stoppen we bij de eerste ‘stad’. Volgens de LP niet de moeite waard maar eigenwijs als we zijn. En maar goed ook.

Een prachtig klein stadje wat redelijk is gerenoveert. Vanaf de kleine tempel (het crematorium) kijk je uit over de hele stad. En naar aanleiding van onze uitgebreide uitleg gister bij Chichen Itza kunnen we van vele gebouwen nog wel het één en ander maken. We struinen rond, beklimmen tempels (wat hier dan wel mag) en genieten van de rust. We zijn de enige toeristen!! Zeker de moeite waard dus.
Airco aan en verder. Via een iets te klein weggetje komen we op de Ruta Puuc. Een weg waar 5 overblijfselen van steden zijn gevonden. De één in een iets betere staat dan de ander kunnen we vaststellen als we de eerste drie hebben gezien. Gezien de tijd slaan we nummer vier over en rijden we door naar Uxmal. Eigenlijk de bekendste van de vijf. En dat is te zien. Een heuse parkeerplaats, waar je voor betalen moet. Een entree waar je U tegen zegt evenals de entreeprijs. Eén keer binnen zijn we dat alles vergeten. Voor ons reist een enorme tempel de grond uit. Ovaal gebouwd dit keer. Aan de andere zijde zie je overal de regenkoning Chac terug komen. Een inmens groot en indrukwekkend bouwwerk. En erg goed, bijna te goed, gerenoveerd. We lopen verder en bereiken nog vele andere, grote tempels en verblijven. Evenals een balspeelveld, wat dit keer meer in verhouding staat. De grand piramid mag je beklimmen. Wat een prachtig uitzicht, werkelijk fenominaal. En de stad waar je op uitkijkt ligt nu precies in de zon. Super… Maar dan weer naar beneden… We hebben beide geen hoogtevrees maar een trapleuning zou nu best prettig geweest zijn. Jeetje, best stijl en hoog, heel hooog!! Voetje voor voetje staan we even later weer veilig beneden. We wandelen nog wat rond en zo’n twee uur later verlaten we Uxmal. Het is nog ongeveer anderhalf uur terug naar Merida. Waar we de auto zullen inleveren. Tenminste als we het drop off punt kunnen vinden. Ook dit duurt weer een uurtje dwalen door de stad maar dan heb je het. Een waanzinnig luxe hotel met een klein kantoortje van Alamo. Na een korte check, dit keer hebben we nix raars met de auto uitgespookt, is alles in orde en lopen we naar ons hostel. We zijn weer backpackers.
Helaas is het donker en te laat om nog een duik in het zwembad te nemen. Dan maar een douche. Vervolgens de stad in waar we weer tortilla’s/ fajitas/ taco’s proberen. Met een paar nacho’s vooraf. Tenminste dat is de bedoeling. Maar aangezien ons spaans nog altijd vloeiend is staat er binnen de kortste keren een bak nacho’s met een scherp sausje, een bak nacho’s met quacemole en een bak nacho’s met kaas en een bonen drapje op tafel. En dit is pas een voorafje! Kunnen hier wel een week van eten.. Als even later de taco’s arriveren zit ik allang vol. Niet heel erg want ook deze vallen weer tegen. Doe mij maar de fajitas van Tex Mex uit de supermarkt in Nederland. Die mexicanen snappen niet helemaal hoe je dit spul behoort te eten!!
Nog een Corona-tje later lopen we terug. Ons laatste nachtje in het stapelbed. Het was een superdag!

Donderdag 21 januari ’10:
We pakken onze tas en droppen deze achter de balie. Tot 14.00 uur mag hij gratis gestalt worden. Da’s mooi, aangezien we vanmiddag een bus willen pakken naar Campeche. Hoeven we gelijk niet meer na te denken over hoe laat. Twee uur dus! We lopen Merida stad in. Eerst naar de Champs Elysee van Merida. Valt een beetje tegen en de andere bezienswaardigheden van de stad zijn niet helemaal ons ding. Dan maar op hangmatten jacht. Hier in Merida schijn je de mooiste en vooral de beste hangmatten te kunnen kopen van Mexico, nou ja, in ieder geval van het schiereiland Yucatan. Een lokaal mannetje, die het kerkplein veegt en zijn engels wil oefenen, begint met ons te praten. Dat we wel lokale hangmatten moeten kopen en niet de ‘made in China’ matten die overal op de markten te koop aangeboden worden. Uiteindelijk brengt hij ons naar een lokaal fabriekje (lees winkel) waar de matten nog door de afstammelingen van de maya’s met de hand worden gemaakt. De dame, zo’n klein schattig dametje, geeft ons een complete uitleg waar de matten worden gemaakt, waarom en hoe. Best interessant. Wisten jullie bijvoorbeeld dat de Maya’s elke nacht in een hangmat slapen. Omdat dit koeler is en bovendien is het gemaakt van een materiaal wat muggen op afstand houdt. Een soort natuurlijke klamboe. En zo’n hangmat gaat ongeveer 15 jaar mee als je er dagelijks gebruik van maakt. Vervolgens moeten we ze passen. Er bestaan namelijk kleine hangmatten voor kinderen, éénpersoons hangmatten voor ons maar dat is twee persoons voor de Maya’s. Grote hangmatten voor de lengte van Ruud en dan nog familie hangmatten waar een complete Maya familie in slaapt. Het verschil is voelbaar. Als de maat is bepaald (nummer 6) wordt besproken hoe je wel en hoe je vooral niet in een hangmat moet liggen om rugklachten te krijgen. Als we volledig op de hoogte zijn van alle ins en outs wat betreft hangmatten moet alleen de kleur nog gekozen worden. En dat is nog niet zo gemakkelijk als het lijkt. Er zijn er zoveel en geen enkele is hetzelfde. Het duurt weer even maar dan is de perfecte hangmat in ons bezit. En op aandringen van de schattige dame, zijn we binnen 10 minuten zelfs de eigenaar van een tweede hangmat. Wat zal ik zeggen: we stimuleren de economie! Na de uitleg hoe we de hangmat moeten oprollen, uit moeten wassen en drogen verlaten we als tevreden klant het pand!!
Via de Mercado, die overigens iets te ver uit de richting lag bij 35 graden plus en een zware rugtas (met twee hangmatten), lopen we weer naar het hostel. Na een kwartiertje rust en opdrogen pakken we een taxi. Om iets voor tweeën zitten we op het busstation. Een kwartiertje later vertrekken we. Op naar Campeche! Ruim drie frisse (waarom staat die airco op 5 graden) uurtjes later staan we in Campeche. Met de taxi naar de plaza waar de meeste hostels omheen liggen. De eerste zit vol maar de tweede heeft nog plek. Heerlijk. We droppen onze spullen en nemen een douche. Dan de stad in. Het is etenstijd. En wat een verademing is deze stad vergeleken met Merida. De rust en orde die er heerst. Je hoeft niet contstant om te kijken om te checken welke bus je nu weer ondersteboven rijdt.
Op het balkon aan de Plaza genieten we van een Corona en mijn eerste Pinâ Colada. De nacho’s laten we even achterwege, maar proberen wel opnieuw de fajitas. De beste tot nu toe maar toch…
Nog net voor twaalfen duiken we ons bedje in. Welterusten!

About the author