Wat een relax avondje Salta had moeten worden wordt een lang avondje Salta. Want hoe dom kun je zijn? Na het eten besluiten we op tijd te gaan slapen. Keurig om 22.45 uur staan we voor ons hostel. Poort dicht. We bellen aan, en nog eens en nog eens. Geen gehoor. We gokken dat het briefje op de deur vermeld dat de eigenaar er om 23.30 uur weer is. Maar zeker weten doen we dat natuurlijk niet. Een beetje maf ook. Uiteindelijk is iemand (ik zeg niet wie, maar ik was het zeker niet!) het zat en steekt onze kamersleutel in het voordeurslot. Het past niet!! Goh, nog maar eens proberen…. weer geen geluk. Na wat gestampvoet wordt poging drie en vier ondernomen. En ja hoor poging vier boekt resultaat. Eén keer linksom en de sleutel zit muurvast in het slot. Geen beweging meer mogelijk… Euh iemand; ik dacht dat we op tijd naar bed wouden??
Keurig om 23.30 uur komt de eigenaar aanrijden. Klopte het briefje toch. We kijken blij en hopeloos tegelijk. Tja, perdone, una problema!! Twee man sterk probeert de sleutel uit het slot te krijgen, zonder resultaat. Er wordt wat rondgebeld en zo’n 20 minuten later komt een heuse slotenmaker aangereden. Tenminste, dat hadden we gehoopt. Deze man heeft een gereedschapskistje waar vele schroevendraaiers, ijzerdraadjes en een hoofdlichtje uitkomen. Het slot wordt uiteindelijk geforceerd, de sleutel eruit gewurmd en met het origineel wordt de deur geopend. Hehe.. het is inmiddels 01.00 uur.
Nogmaals Perdone, perdone en wat briefgeld armer liggen we in bed.
Slaap lekker voor zolang het nog kan.
Woensdag 02 september 2009
We zouden uitslapen maar uiteindelijk is de nacht iets korter uitgevallen!!
Rustig kleden we ons aan en lopen naar beneden waar een heerlijk ontbijtje klaarstaat. Daarna pakken we onze spullen en verlaten, lief lachend (iedereen kent ons nu), het pand. Richting de teleferico. Een gondel naar de top van de berg aan de rand van Salta (in Zwitserland gemaakt dus we gaan ervan uit dat ie betrouwbaar is). Het is niet druk en binnen no time staan we boven. Het uitzicht reikt over de hele stad en we hebben zowaar wat info gekregen over wat je zou kunnen herkennen. Errug leuk. Boven is ook een aangelegde waterval, enkele standbeelden en een restaurand met uitzicht. Hier ploffen we neer. Alle tijd vandaag…
Het is na eenen als we de gondel terug naar beneden pakken. Eerst richting de Plaza om onze buikjes te vullen. Inmiddels weten we precies waar je wat als beste kan eten. Best handig, zo´n basis waar je elke keer weer terugkomt! Nadat alles en iedereen op het plein uitgebreidt bekeken is, is het shopping time! Maar helaas, na al die tijd zijn we nog steeds niet gewend aan de siësta. Alles sluit hier rond 13.00/13.30 uur en gaat pas na vijven weer open. Balen… maar goed, houden wij ook maar even siësta (komen immers nog wat uurtjes tekort, hihi).
Na vijven is het echt shopping time. Op jacht naar Adidas schoenen voor Ruud en slippers voor mij. Wat al sinds 3 jaar een moeilijkheid is hebben we nu binnen 10 winkels gevonden. Nieuwe Adidassen voor Ruud. Héhé. Die van nu zijn echt al 15 jaar oud en minimaal 4 jaar aan vervanging toe. Sinds Singapore, daar zijn nieuwe gesignaleerd maar niet gekocht, worden alle sportwinkels in het buitenland gescreend. En nu, zomaar in Salta, Argentina, nieuwe Adidassen…!!
Slippers daarintegen, vind je op elke straathoek in ieder land behalve hier. Helaas.
De avond valt en het is tijd om een lange broek aan te trekken. Vervolgens maar weer eens eten. Ik beheer de sleutel en volgens plan liggen we rond 23.30 uur in bed.
Donderdag 03 september 2009
Op tijd op en spullen pakken. Vandaag wordt een reisdag. We vliegen in de ochtend naar Bueunos Aires, hebben daar een overstap van ruim 3 uur en vliegen dan door naar Iquazu.
Alles verloopt volgens plan, behalve de bagage. Deze gaat automatisch naar Iquazu. We kijken elkaar aan en hebben er toch net iets minder vertrouwen in als de dame achter de incheckbalie…?!
En terecht blijkt in BA. We blijven maar even wachten bij de luggageclaim. En ja hoor. Tas nummer 5 is die van Ruud. Mijn tas is in geen velden of wegen te bekennen. Zou die dan toch..?
We leveren Ruud zijn tas af bij de balie en duimen dat deze op de goede plek beland.
De tijd op het vliegveld besteden we nuttig met eten en lezen in de LP waar we vanavond zullen belanden. Nog een maaltijd later (wie had gedacht dat we op een vlucht van anderhalf uur nog eten zouden krijgen) staan we op Puerto Iquazu en zowaar beide stukken bagage rollen over de band!
De bus staat al te wachten en binnen een half uur staan we in het stadje. Keurig afgeleverd voor het hotel. Een errug knus hotel. Zwembadje, hangmatjes, een outdoor keuken en… regen….
We hangen wat rond, lenen de paraplu van het hostel en zoeken een leuk restaurant. Jaja, weer eten…
Niet veel later liggen we in bed.
