Maandag 09 mei:
Om 08.30 uur staat Mr. Hanh voor de deur. Hij neemt onze tassen mee en wij lopen naar het kantoor. Hier ontmoeten we Jonas en Anna, een stel van onze leeftijd uit Denemarken. Tot en met de lunch zullen we elkaar vergezellen. Als alle bagage achterop de motoren is gepakt kunnen we gaan. Eénmaal veilig de stad uit wordt het uitzicht steeds beter.
De eerste stop is bij een vissersdorpje. De tweede stop is om ons vochtgehalte weer op peil te brengen. Maar dan wel met een uitzicht… super!
Terug op de motor rijden we de bergen in. Tot de volgende stop, wat ons hier opvalt..?? Euhh.. dit is dus de plek waar de Amerikanen nogal wat litertjes Agent Orange hebben laten vallen. De eerste jaren waren het alleen kale bergen omdat niets er meer wou groeien. In 1985 heeft de regering de eerste poging gedaan om opnieuw bomen te planten. Echter leken die binnen enkele jaren meer op treurwilgen dan op bomen. Na enkele jaren van proberen staan er nu een heel aantal rubberbomen. Geïmporteerd uit Australië. Deze blijven leven maar groeien wel vele malen langzamer dan ze normaal doen. Enkele andere plekken zijn nog steeds kaal. Hier is dus iets meer gif naar beneden gekomen. Wauww, we worden opnieuw even stil en denken aan de DMZ tour. De foto’s die we daar hebben gezien over het effect van Agent Orange op mensen….
Snel maar weer verder. De volgende stop is een familiebedrijf in bakstenen. Hoe primitief. Klei wordt gezocht in de bergen. Deze wordt naar het dorp gebracht en handmatig in een machine gestopt. Deze maakt er mooie blokken van die ze dan weer handmatig op maat snijden. Dan alles overpakken in de zon. Twee dagen wachten en dan de hele zooi, wederom handmatig, in de oven stoppen. Om ze er een aantal uren later weer uit te halen. Wat een werk.
De volgende stop (het lijkt een beetje veel zo die stops maar ze zijn echt heerlijk. Even de benen strekken en je kont weer in model boetseren..) is een meubelmakerij. Hier maken ze echt foeilelijke tafels, stoelen en andere nutteloze items uit de wortels van een bepaalde boom. Wel knap gedaan maar echt afgrijzelijk lelijk.
Tijd voor lunch. Daarna nemen we afscheid van Jonas en Anna. Het was kort maar krachtig!
We slingeren de bergen door, van dorp naar dorp. Onderweg veranderd het landschap voortdurend. Na een bezoek aan de koffieplantage en de condoomfabriek (ofwel de rubbeplantage, onze gids Pop heeft er errug veel lol om) komen we tegen 16.30 uur aan bij onze overnachtingsplek, de jungle iets ten westen van Buon Ma Thuot. Onze hut heeft betere tijden gekend en als we wat rond lopen blijkt de natuur hier niet zo gewaardeerd als hij zou moeten worden gewaardeerd. Wat een puinzooi, in zo’n prachtige omgeving. Zonde…
Na een heerlijke douche, die teniet gedaan wordt door overvloedig DEET gebruik (niet overbodig, de beestjes zijn ontelbaar) lopen we richting het restaurant. Inmiddels zijn er nog wat andere mensen aangekomen. Echter is het kontact minimaal, ze zijn van de concurrent! Samen met onze gids brengen we de avond door. Grappen worden met echt serieuze zaken afgewisseld. Maar als de iPhone 4 fake op tafel komt… Deze heeft een antenne zodat je er ook analoge televisie op kan kijken. Hilarisch… made in China… waar anders.
Tegen elf uur duiken we onder de klamboe en proberen te slapen.
Afgelegde afstand 220 km.
Dinsdag 10 mei:
Heerlijk geslapen onder het geluid van de nachtelijke jungle. En na een stevig ontbijt is het tijd om te vertrekken. Het is inmiddels 09.30 uur. We rijden rechtstreeks naar de Dray Sap watervallen. Hier hebben we ruim de tijd om rond te wandelen en te zwemmen. Heerlijk verfrissend en indrukwekkend. We kunnen een heel stuk achter de waterval langs zwemmen. Met donderend geweld komt het water naar beneden en geeft ons een ontspannende nek/ schoudermassage.
Tegen twaalfen zitten we weer op de motor. Via een prachtige landweg vervolgen we onze weg. Enorm uitgestrekte rijstvelden en kleine dorpjes trekken aan ons voorbij. Helemaal goed, echt super mooi. Als we ook nog eens getuige zijn van het binnenhalen van de rijst is ons geheugenkaartje vol.
Na de lunch, traditionele hotpot, wordt de weg iets breder en drukker maar het uitzicht is elke keer weer anders. Het Vietnamese leven is door deze manier van verplaatsen zo goed zichtbaar. Echt top! Tegen het eind van de middag komen we aan bij het Lak meer en het dorp Jun wat aan het meer ligt. Deze groep mensen is, op verzoek van de regering, vanuit de jungle naar een dorp ‘verhuisd’. Wel hebben ze geprobeert hun eigen cultuur zoveel mogelijk te behouden. Dat betekend dat ze hun huizen nog op palen bouwen (hout is bij sommige families wel vervangen door beton!) en dat ze leven van de visvangst. De kippen, honden en varkens scharrelen tussen de kinderen rond en waar nog een plekje over is op het asfalt wordt rijst gedroogd. Een prachtig tafereel om een tijdje gade te slaan.
Op advies van onze gids slapen we vannacht (heel decadent en niet passend bij het dorp wat we net hebben gezien) in een resort aan het meer met zwembad..! We nemen het ervan. Direct als we aankomen gooien we onze tas in het prachtig bungalowtje en nemen een duik. Dit is geen reizen, dit is vakantie!!
Na het douchen nemen we plaats op de veranda van het restaurant aan de rand van het meer. ‘t Is dat het donker is maar anders zou het uitzicht vast super zijn, haha. Het eten is echt fantastisch, onze gids heeft weer een goed advies gegeven door claypot te bestellen. Met onze buik rond en een biertje aan de rand van het water sluiten we deze super mooie dag af.
Afgelegde afstand 110 km.
Woensdag 11 mei:
Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt verwacht en ja, het uitzicht is mooi op de veranda aan de rand van het meer.
Een half uurtje later is het tijd om ons resort te verlaten en verder af te reizen naar Dalat. Dit stadje ligt midden in de hooglanden van Vietnam en was een geliefd buitenverblijf voor de Fransen in de tijd dat deze Vietnam bezetten. Het is er niet zo warm als in de rest van Vietnam, er heerst een heerlijk lente klimaat. De stad is veroverd door Noord Vietnam in de oorlog zonder geweld. De oude Franse bouwwerken zijn dus nog in tact. En met een vleugje Vietnamese invloeden schijnt dit een compleet ander stadje te zijn dan de rest van Vietnam.
Maar zover is het nog niet. Eerst moeten we nog vijf bergen over. Je snapt dat Pop en Ruud de dag van hun leven hadden. Heerlijk sturen door de vele haarspeldbochten. Bergje op en bergje weer af. Ons fototoestel draait overuren. Het uitzicht is elke keer weer verpletterend. Koffieplantages worden afgewisseld met theeplantages en fruitbomen. En een heerlijke passievrucht valt spontaan van de boom als we er naast staan. Verser krijg je ze niet.
Nog voor de lunch hoor ik Ruud mijn naam roepen en de woorden lekke band, lekke band. Het zal toch niet… Ja hoor. Ruud heeft weer een lekke band gereden! Hij is er echt goed in. Gelukkig doet ie het wel op loopafstand van de een shop. Aangekomen gooit deze man uiteraard zijn werk neer om ons te helpen. Wat een luxe is dat toch. Bij ons krijg je een bonnetje en kan je je fiets of brommer de volgende dag weer ophalen. Hier niet. Een kwartiertje later is het gat gedicht en kunnen we weer op pad.
Na de lunch zetten we onze toch voort. De volgende stop is de Elephant waterval. Een pittige afdaling later hebben we uitzicht op een kleine waterval. Minder mooi als die van gister maar wel de moeite waard. Daarna lopen we door naar de naastliggende tempel met daarachter een inmens grote Happy Boeddha. En groot is ie en happy. Wat een smile.
Na de waterval en de tempel volgt de zijdefabriek. Een klein familiebedrijfje waar ze het hele proces laten zien. Heel bijzonder. Van de larf tot een sjaal op slechts een paar vierkante meter. Puur handwerk, dat dat nog bestaat. Ben alweer onder de indruk.
Het is nog een kilometertje of 40 naar Dalat. Net voor vijven rijden we de stad binnen. Op naar het crazy house. Dit is een huis, of eigenlijk een hotel, ontworpen door een dame die als ideaal had om dichter bij de natuur te staan. Het bouwwerk bestaat uit vele trappen, hoeken, verborgen kamers en doorkijkjes. En je hebt het gevoel in een boom te leven. Errug apart. Het is een oneindig project wat al vele jaren aan de gang is en nog steeds niet klaar. Bijzonder.
De avond brengen we slenterend door de stad door op zoek naar een leuk eettentje. Echt Franse invloeden kunnen wij nog niet ontdekken maar dat het er een stuk frisser is is duidelijk voelbaar. De lange broek en een vestje worden weer onderuit de backpack gevist en dankbaar gebruikt.
Net voor middernacht liggen we onder de deken.
Afgelegde afstand 130 km.
Donderdag 12 mei:
Om 6.15 uur gaat de wekker. Het wordt steeds vroeger. En een goed uur later zitten we weer op de motor. De laatste dag, en dat vinden onze achterwerken niet echt heel erg! De bumpy road van gister is nog goed voelbaar.
Op naar Mui Ne aan de kust. Naarmate we de bergen achter ons laten gaat de temperatuur omhoog. En binnen no time staan we ons weer met sunblock in te smeren. Je verbrand echt levendig op dat ding.
Het bergachtige decor om ons heen veranderd dus langzaam naar meer vlakte, om dan over te gaan in een uitzicht op zand, zee en palmbomen. We rijden een heel stuk langs de kust, door kleine dropjes met wederom een verpletterend uitzicht. Net voor Mui Ne stoppen we om de zandduinen te beklimmen. Magnific, echt super! Zand, zand en nog eens zand.
Mui Ne zelf is echt een badplaats met veel, heel veel resorts. We hadden al besloten ons geld niet hier uit te geven en direct een bus te pakken naar Saigon (Ho Chi Minh city). Maar nu… oei ziet het er toch wel verleidelijk uit. Ruud vindt echter dat ie genoeg verbrand is (zijn bijnaam Happy Boeddha, gegeven door Pop, is al veranderd in Crazy Lobster) en Saigon lonkt. De bus wordt geboekt voor half 2, zo hebben we nog net tijd om samen te lunchen. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Het was een prachtige tocht en een unieke ervaring zo door een land te reizen. En ondanks dat Pop, die nu de bijnaam Crazy Loempia heeft, een fake Easy Rider is (De echte Easy Riders bevinden zich in Dalat. Ooit opgericht door werkloze zuid Vietnamezen die onder het bewind van de communistische Ho Chi Minh geen baan konden krijgen. Inmiddels zo populair dat de rest de naam mis/ gebruikt.) heeft ie het goed gedaan!
Wij pakken de bus naar Saigon, Pop neemt de bus met de twee motoren terug naar Nha Trang.
We zijn nog geen uur onderweg of de strak blauwe hemel veranderd in een donker wolkendek. En niet veel later valt het met bakken uit de lucht. Wat fijn dat er nu een dak boven ons hoofd zit. De weg veranderd bij tijd en wijle in een rivier waar we stapvoets doorheen rijden. Ach ja, dat hadden we nog niet gehad.
Het is half negen als we aankomen in Saigon. En nadat we een slaapplek hebben gevonden is het tijd om het zand van ons af te spoelen en op zoek te gaan naar iets te eten. Moe maar volledig voldaan kijken we terug op een waanzinnig avontuur!
Slaap lekker… Afgelegde afstand 180 km.
