Vrijdag 26 september ’08
Het is zover, onze laatste vakantiedagen zijn aangebroken en deze gaan we (zoals eerder vermeld) besteden aan nix doen!
Om 09.45 uur gaat er een shuttle bus rechtstreeks naar het vliegveld. Wel wat aan de vroege kant maar anders moeten we eerst met de bus naar Managua (hoofdstad) en dan nog met een taxi. En het verkeer schijnt niet heel soepeltjes te verlopen in deze stad.
Een uurtje later staan we op het vliegveld.
Naast de internationale luchthaven staat een klein gebouwtje waar wij moeten zijn. Helaas inchecken lukt nog niet dus vermaken we ons nog even met het kijken van mensen in de internationale luchthaven wachtruimte. Waarom hier, nou deze is airco gekoeld, vandaar.
Zodra het kan checken we onze bagage in en lopen via de subway (heerlijk) om nog snel te lunchen. Hoor ik ineens mijn naam. Opkijken doe je niet want tja, wie ken ik hier nou! Nogmaals mijn naam; zitten Bram en Hein ook bij de subway. Je weet wel, die twee nederlanders die we regelmatig in Panama zijn tegengekomen. Toevallig… we kletsen over onze reizen en keuzes die we gemaakt hebben. Zo leuk… voor je het weet zit onze lunchpauze erop en begeven we ons weer naar het kleine gebouwtje.
Op de weegschaal en dan naar de “gate”. Een klein, 30 persoons, propellervliegtuigje landt, laat de passagiers en bagage uit en laad ons in. Een kwartier later staan we op de startbaan. Met een tussenlanding in Bluefields (genoemd naar een nederlandse piraat) staan we goed anderhalf uur later op de Corn Islands. Zon, zee strand, here we come..!
Met de taxi doen we een rondje eiland om de diverse hostels te bekijken. We belanden uiteindelijk in een enigsinds viezig hostel met wat gezellige mensen en een uitzicht om U tegen te zeggen. Echt, hoe vaak staat nou je hostel aan de rand van de oceaan…!!
We zoeken onze zwemkleding en nemen direct een duik. Tegen het donker worden gaan we douchen en ontdekken we nog iets meer viezigheid dan eerst. Hmmm, de charme van het uitzicht wordt al iets minder. Eten in het stadje dan maar… Het dorp stelt niet veel voor maar daar hadden we ons op voorbereid. We vinden een leuke tent aan de rand van het water waar het eten ook nog eens goed smaakt.
Tegen bedtijd terug naar het hostel, waar onze tropische droom in het water valt. Er liggen overal in ons bed kleine keuteltjes van… geen idee en we willen het niet weten ook. Het bovenste laken er maar af dan en er toch maar weer op. Dit bed is in geen maanden verschoond. Dit is absoluut niet het paradijs wat we voor ogen hadden en acuut besluiten we om morgen in te pakken en naar het duurste resort op het eiland te gaan!! Met die gedachte en diep weggezakt in onze eigen lakenzak vallen we in slaap!
Zaterdag 27 september ’08
Blij dat het ochtend is en nog nooit zo snel m’n tas gepakt staan we buiten. Voor het fatsoen betaald Ruud nog netjes maar als het aan mij gelegen had…
De taxichauffeur brengt ons naar Casa Canada. HET resort van het eiland. Het kost wat maar dan heb je ook wat. Wauwwww!!! Allemaal kleine huisjes gericht naar de zee, kingsize bed, schone lakens en toilet, koelkast en bankstel op de kamer, zwembadje ervoor, palmboompjes en een uitzicht…. waar je alleen van kan dromen! Echt, de Carribean Vibe is al snel terug!
Na een heerlijk ontbijtje plonsen we in het zwembad! Hangend op de rand, turend over het water genieten we met volle teugen van deze beslissing!
Om 12.00 uur neemt Ruud een taxi naar het dorp om te gaan duiken. Ik blijf lekker bij het zwembad met een boekje. Tegen drieen is hij terug van een mooie duik met vele visjes en een zeekomkommer en is het tijd om te lunchen. En verder… zwemmen, zonnen, lezen tot half vijf. Dan trekken zware buien over ons paradijs. Lekker douchen en even relaxen in ons huisje. Dan maar weer eens eten. Wat een leventje! Het is inmiddels al lang weer droog en onder het genot van een biertje en skipbo brengen we de avond door.
Rood gloeiend (de zon schijnt hier wel heel hard) klimmen we in bed. Welterusten!
Zondag 28s september ’08
Het miezert een beetje als we opstaan. Maar na het ontbijt is het droog en pakken we een taxi naar de andere kant van het eiland om nog even te gaan snorkelen. Na een uurtje in het water is het leuk geweest en gaan we terug. Inmiddels schijnt de zon alweer volop en nemen we een verfrissende duik in het zwembad en genieten van de luxe.
Na een douche en een lunch is het echt de hoogste tijd om de tas weer in te pakken. Een stuk trager dit keer. Nog minstens vijf keer omkijkend naar dit paradijsje op aard stappen we in de taxi. Het is iets na tweeen als we bij het vliegveld aankomen. Hetzelfde ritueel als op de heenweg volgt en om iets voor half vier zitten we in de lucht.
Rond de klok van vijf staan we bij het Best Western Hotel aan de overkant van het vliegveld. Hier hebben we vrijdag al een kamer gereserveerd. Morgen gaat onze vlucht naar Miami al om 06.45 uur. Wel zo relax om niet nog naar de stad te hoeven. Nog één nachtje…
Adios Nicaragua!
